اگر مداد جزو بزرگترین اختراعات باشد، مداد پاک کن هم اهمیتی مشابه دارد. اشتباه غیرقابل اجتناب است و امکان پاک کردن آن و شروع دوباره و ارائه افکار به روشی نو هرگز کهنه نمی شود.

 

پس هر چه که تا این لحظه درباره پاک کن می دانستید را از ذهن پاک کرده و به ادامه مطلب توجه کنید:

نکته شماره 1 – تولید کنندگان مداد، پاک کن نیز تولید می کنند چون درستش هم همین است! یک مداد پاک کن جزیی جدانشدنی از یک مداد است. ولی همیشه اینگونه نبوده است.

نکته شماره 2 – مدادهای دارای پاک کن، پدیده هایی آمریکایی هستند. اولین حق اختراع پاک کن چسبیده به مداد در سال 1858 به نام هیمن لیپمن ثبت شد. حتی هنوز هم اغلب مداد های فروخته شده در اروپا بدون پاک کن هستند!

نکته شماره 3 – آیا پاک کن اسم دیگری نیز دارد؟ آنچه که ما امروز بعنوان پاک کن می شناسیم از ابتدا به اسم "رابر" (سایشی) شناخته می شد چون رزین درختی که این ماده از آن گرفته می شد اثر مداد را با ساییدن از بین می برد. در انگلستان هنوز از کلمه رابر (سایشی) استفاده می کنند.

نکته شماره 4 – خود تولید کنندگان مداد پاک کن به آن پاک کن نمی گویند! آنها از "توپی" برای پاک کن های انتهای مداد ها استفاده می کنند.

نکته شماره 5 – پاک کن های فعلی از موادی غیر از رزین کائوچو ساخته می شوند. مثلا پاک کن های صورتی رنگی که در انتهای مدادها می بینید از ترکیب کائوچوی صنعتی با نوعی سنگ شکل می گیرند. تعداد زیادی از پاک کن ها نیز از جنس وینیل که پلاستیکی پایدار و منعطف است می باشند.

آخرین نکته: یکی از کارخانه های مداد سازی هر روز دو تن پاک کن برای ته مداد تولید می کنند. از این پاک کن ها برای مدادهای اتود (مکانیکال)، برای خودکار و پاک کن های دستی نیز تولید می شود. این تنها بخش خیلی کوچکی از کل پاک کن های تولیدشده در ایالات متحده آمریکاست.

 پاک کن چگونه تولید می شود؟

پاک کن یا از کائوچوی صنعتی یا از وینیل ساخته می شود. در هر دو حالت ماده اولیه تا حد لازم مخلوط شده و به درون دستگاهی به نام اکسترودر ریخته می شود. خمیر پاک کن به شکل نواری بلند از پاک کن از حفره ای کوچک خارج می شود.

هر نوار به چند رشته به طول 3 فوت تقسیم می شود. اگر پاک کن از کائوچوی صنعتی ساخته شود این رشته ها را در دستگاه حرارتی مخصوص قرار می دهند تا تحت فشار پخته شوند. بعد از سرد شدن، رشته ها روی تیغ دوار قرار می گیرند و به قطعات ریزی به نام "توپی" (پاک کن های کوچک) تقسیم می شوند. رشته های پاک کن وینیلی مستقیما به سمت تیغه می روند چون وینیل نیازی به پخت ندارد.

قطعات کوچک پاک کن کائوچویی باید در یک دستگاه لرزان آنقدر حرکت داده شوند تا لبه گرد پیدا کنند. لرزاننده بشکه ای بزرگ است که به آرامی می چرخد و حدود 300 کیلوگرم پاک کن را یکجا حرکت می دهد. پاک کن های وینیلی نیازی به لرزش ندارند و آماده نصب به انتهای مداد هستند.

تکه های پاک کن داخل یک قیف گردان قرار می گیرند و با چرخش قیف، پاک کن ها پشت سر هم ردیف می شوند. سپس با یک تسمه نقاله به دستگاهی که آنها را به انتهای مداد می پسباند هدایت می شوند.

نوارهای فلزی کوچک به نام "حلقه" روی قیف گردان دیگر قرار می گیرند و یکی یکی وارد خط شده و در نهایت به انتهای مدادها چفت می شوند.

حلقه های فلزی و تکه های پاک کن به سمت دستگاه نصب حرکت می کنند. دستگاه نصب از یک سری پیستون که به جلو و عقب حرکت می کنند ساخته شده. مداد ها از قسمت عقب دستگاه روی خط دیگری حرکت می کنند.

دستگاه ابتدا یک فرورفتگی کوچک اطراف مداد ایجاد می کند. سپس پیستون یک حلقه فلزی آغشته به چسب را به انتهای مداد حرکت می دهد. سپس پیستون دیگری تکه پاک کن را به داخل حلقه فرو می کند. مدادها در همین خط حرکت می کنند تا ست دیگری از پیستون ها که پاک کن ها را حرکت می دهند متوقف کنند. وقتی که چسب خشک شد مداد کامل است.